เมื่อฉันคว้ายอดฝีมือมาแต่งงานด้วย

คำโปรย

"ถ้าคุณยังไม่มีใคร เรามาแต่งงานกันเถอะ" ทันทีที่ประโยคข้างต้นถูกถ่ายทอดออกไป ทุกอย่างก็นิ่งสงบราวกับเวลาหยุดเดิน

จ้าวหลินซีกำลังกัดริมฝีปากรอคอยคำตอบจากอีกคน

บ้าน่า! นี่ฉันใจกล้าถึงขนาดขอผู้ชายแต่งงานเลยเหรอ!!

เมื่อเวลาล่วงเลยมานานแต่ยังไม่มีอะไรตอบกลับมา หลินซีจึงเริ่มกระวนกระวายใจ

"เอ่อ ล้อคุณเล่นแล้ว อย่าถือสาผู้น้อย"

...

"ตกลง"

* * *

"แน่นอนว่าพวกเราต้องขอบคุณคุณ"

"คุณ...ใกล้เกินไปแล้วนะคะ"

"ขอบคุณด้วยตัวผมเป็นอย่างไร"

"ฉันขอรับไว้แค่คำขอบคุณก็พอค่ะ"

จ้าวหลินซีดันแผงอกแกร่งออกห่างจากตัว ขยับไปนั่งชิดผนักวางแขนแล้วกลับมานั่งอย่างสง่าผ่าเผยอีกครั้ง

"ผมไม่ชอบติดค้างหนี้บุญคุณใคร"

"งั้น...คุณตอบแทนด้วยเงินเป็นอย่างไร"

การแก้ปัญหาของคนรวยอย่างง่ายที่สุดก็คือเงิน และคนอย่างจ้าวหลินซีก็หลงใหลในคุณค่าของเงินเสียด้วย

"นั่นมันดูถูกคุณเกินไป"

'ดูถูกฉันเถอะ ฉันอยากโดนคุณดูถูก' จ้าวหลินซีกรีดร้องในใจ

"แต่งงานกับผม"

คำเตือน

เรื่องนี้เขียนขึ้นด้วยจินตนาการของผู้เขียน

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

และโปรดให้กำลังใจ เพราะจิตใจของนักเขียนผู้นี้อ่อนแอง่ายมาก